Εμπρός για Ακόμα Καλύτερες Ημέρες
Κοιτώντας πίσω στα 40κάτι χρόνια της ζωής του περιοδικού και εμπρός στο άγνωστο μέλλον, προσπαθώ να μείνω μακριά από συναισθηματισμούς που προκαλεί η προσωπική μου εμπλοκή στην υπόθεση της αυτοκίνησης και των 4Τ. Να δω τα πράγματα ψυχρά, αποστασιοποιημένα, όπως οι σκουπιδιάρηδες των «αγορών», που, μέσα στην κατάρρευση, εξακολουθούν να ζουν το μύθο τους. Μάταια όμως. Στα όνειρα έρχονται... όνειρα των 40 χρόνων των 4Τ. Τότε που γύριζα τον κόσμο επισκεπτόμενος εργοστάσια και μικρές βιοτεχνίες που κατασκεύαζαν επιβατικά και αγωνιστικά αυτοκίνητα, πολιτικά και πολεμικά αεροπλάνα. Που με BIC σε δημοσιογραφικό χαρτί, μετά στη φορητή γραφομηχανή και από το 1985 στα πρώτα PC έγραφα για σχεδιαστές, μηχανικούς και τα πράγματα που έφτιαχναν, ρωτώντας «γιατί όχι και στην Ελλάδα;». Είναι παράλογο, έλεγα, για ένα νέο να θαυμάζει απαστράπτουσες λαμαρίνες με ρόδες. Είναι ωραίο να τις σχεδιάζει και, αν μπορεί, να φτιάχνει στην πατρίδα του. Τα χρόνια πέρασαν και κανένα απ’ τα «όνειρα» δεν έγινε πραγματικότητα. Το αντίθετο. Με την αποφασιστικότητα δωσίλογων και οικονομικών δολοφόνων και παλαβωμένων (εντελώς) συνδικαλιστών, οι ελάχιστες προσπάθειες (Pirelli, Nissan, Farma, Pony, Opel, Izola, Pitsos, ΧΡΩΠΕΙ, Μαλκότση κτλ.) κατέρρευσαν από την επίθεση αργυραμοιβών και κομματόσκυλων. Τι απόμεινε; Στο χώρο του αυτοκινήτου οι αντιπροσωπείες και οι εξουσιοδοτημένοι διανομείς, στο χώρο της αεροπορίας και της άμυνας η καταχρεωμένη ΕΑΒ και τα σμπαράλια της ΠΥΡΚΑΛ, των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, της ΕΛΒΟ και άλλων προβληματικών, στα ΑΕΙ οι κομματικές νεολαίες και, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, το τοποθετημένο με βύσμα «καθηγηταριό». Υπεύθυνος για τη σημερινή οικονομική, μορφωτική και πολιτιστική κατάντια δεν είναι, όπως λένε οι εστέτ, ο «λαός», αλλά αυτοί που κυβέρνησαν από το ’75 και μετά - για να μην πάμε πίσω και φτάσουμε στον Τρικούπη και στο 1897. Έξι άτομα (και κάτι ψιλά), με όνομα και επώνυμο, απαγόρευσαν στους Έλληνες να ονειρεύονται, υπερχρεώνοντας τη χώρα, φέρνοντας την Επιτροπεία των Αργυραμοιβών, και όλα αυτά για μια «μερσεντέ», μια «μπέμπα» και μια ξαπλώστρα στην Ψαρού. Πολλοί από τους παλαιότερους ρωτούν «τώρα τι κάνουμε;». Φοβάμαι πως είναι πλέον αργά για προτάσεις, εκτός αν αύριο στο Ιόνιο ανακαλυφθεί το μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου ή φυσικού αερίου και το χρήμα αρχίσει να ρέει στις τσέπες των 200 οικογενειών που κυβερνούν την Ελλάδα. Ένα μεγάλο τμήμα της λείας θα πάρουν οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι, αλλά θα μείνει αρκετό λίπος για τα τρωκτικά που ζουν στο περιβάλλον των εθνικών botox. Θα προσέξατε ότι δεν είπα «Αιγαίο», μιας και, μετά τις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες των «ηγετών» μας, δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα να κάνει έρευνες, όπως δεν επιτρέπεται στους χειριστές της ΠΑ να πετούν ανατολικά του 25ου Ισημερινού.Με αυτές και άλλες ιδιαίτερα στενάχωρες για την επαγγελματική μου ζωή σκέψεις, κάθισα να γράψω και αυτό το «Εν Λευκώ», γνωρίζοντας ότι κοράκια, χρήσιμοι ηλίθιοι και κομπλεξικοί γενικώς θα με χαρακτηρίσουν (πάλι) γκρινιάρη και απαισιόδοξο. Γι’ αυτό και, ενόψει των ακόμα καλύτερων ημερών για τη χώρα (και το περιοδικό!), πίσω στην παραίσθηση της «αγοράς αυτοκινήτου». Η οποία έχει μεν πέσει κατά 65%, αλλά, διάβολε, είναι πολλοί εκείνοι που ακόμη θέλουν «να διαβάζουν γι’ αυτοκίνητα». Λοιπόν, από τα μοντέλα που οδήγησα το μήνα που πέρασε με εντυπωσίασε το νέο Ford Focus για πολλούς λόγους, κύρια για το δυνατό και «ευγενικό» κινητήρα, τη στρωτή και πλατιά καμπύλη ροπής, την ποιότητα κύλισης και το σύστημα διεύθυνσης. Και εκεί που λέω να επεκταθώ και να εξηγήσω τα γιατί και τα διότι, ακούω στην TV ότι, λόγω «εθνικής ανάγκης», πρέπει «όλοι μαζί» να πληρώσουμε (αφού μαζί τα φάγαμε), και πάει η παραίσθηση! Ομολογώ πως αισθάνομαι ντροπή, επειδή γράφω για ένα προϊόν που κοστίζει ένα «σωρό λεφτά» σε μια χώρα που οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές κόβονται στον πάγκο του -συναινετικού- χασάπη. Ύστερα από 40κάτι χρόνια δε βρίσκω πού να πατήσω για να γράψω για το θέμα. Οι τεχνολογικές εφαρμογές στα προϊόντα των μεγάλων κατασκευαστών όπως Ford, Audi, BMW, Toyota και της μεταλλαγμένης σε «Koridalos Special» Mercedes εξακολουθούν να με ενδιαφέρουν, αλλά φαντάζουν τόσο απομακρυσμένες από την πραγματικότητα του Μνημονίου, που μουδιάζουν το νου και τα δάχτυλα. Δεν ξέρω πια πώς σκέπτονται και οι καταναλωτές. Αν κάποιοι ενδιαφέρονται για την αγορά αυτοκινήτου ή αν, όπως βλέπω στην έρευνα που κάνουμε στο site των 4Τ, απομακρύνονται απ’ το «γιωταχί» και επιλέγουν τα ΜΜΜ. Αν είσαστε από εκείνους που μπορούν να διαθέσουν το ποσό, βάλτε το νέο Focus στον κατάλογο των πιθανών επιλογών σας. Αντίθετα, μη συμπεριλάβετε το Citroen C3, που η συμπεριφορά του μου θύμισε κατσίκα σε οργασμό, κάτι που με τίποτα δε συμβαίνει στο πολύ καλό DS4. Πάντα προσπαθούσα -και τώρα περισσότερο- να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του πιθανού αγοραστή. Να φανταστώ τι θέλει σε κάθε εποχή ο μέσος οδηγός, σε αντίθεση με τον καθολικά άσχετο ή τον «άρρωστο» γκαζιάρη. Και πάντα επέλεγα και ψήφιζα στα 24 χρόνια που ήμουν μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που εκλέγει το «Αυτοκίνητο της Χρονιάς» τα έξυπνα σχεδιασμένα, οικονομικά και αξιόπιστα από πλευράς ενεργητικής ασφάλειας μικρά και μεσαία αυτοκίνητα. Η προσήλωσή μου σε αυτήν την κατηγορία ήταν (και είναι) τόσο ισχυρή, ώστε αισθανόμουν ένα είδος «απέχθειας» για τις αποκαλούμενες «λιμουζίνες», τα μεγάλα BMW, Mercedes και Citroen, για να μην αναφερθώ στα αμερικάνικα... πλοία, που αντιπαθούσα σαν τις αμαρτίες μου. Όταν ήμουν νέος θαύμαζα τα Ferrari GTO, Maserati Bird Cage, Mercedes 300SL Gullwing, Lancia και Alfa Romeo Zagato, αλλά ο θαυμασμός προερχόταν από την επιθυμία μου να τα σχεδιάσω... εγώ και -οποία ελαφρότητα- να τα οδηγήσω σε αγώνες! Φανταστείτε, αν μπορείτε, πώς ένας νέος της δεκαετίας του ’50 ή του ’60 έβλεπε τις δημιουργίες των Ιταλών σχεδιαστών και μηχανικών που διέπρεπαν στους αγώνες Ταχύτητας και Αντοχής. Ήθελε να τους γνωρίσει από κοντά, να τους μιμηθεί, να μεταφέρει το πνεύμα τους στην πατρίδα του. Αντ’ αυτού το τίποτα. Λίγη τσίπα να διαθέτει κανείς ή αν είναι δημοσιογράφος με Δ κεφαλαίο, βλέπει την Ύβρη που ακολούθησε. Τη χυδαιότητα του καρκατσουλιού των πρωινάδικων και του επαρχιακού lifestyle, που σημάδεψε μια τάξη, όπως έγραψε πρόσφατα στην εφημερίδα Μακεδονία ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, «…αεριτζήδων, λαϊκών γοήτων και γκαραζοτεκνών, που πήγαιναν στο κατά τα άλλα όμορφο νησί για να αλληλοθαυμάζουν το μεγαλείο τους απλωμένοι στις σεζλόνγκ, ενσαρκώνοντας συμπυκνωμένα την ημισκούμπρια ευδαιμονία της παρ’ αξίαν κονομησιάς και του ημιαυθαίρετου...». Κι ήταν αυτή η τάξη που στήριξε πολιτικά και «κοινωνικά» τους αλήτες που κατέστρεψαν τα όνειρά μας, έκαναν το αυτοκίνητο «γιωταχί», την τεχνολογία «ελαμωρετώρα» και τους αγώνες καρκατσουλιό του σήμερα.
Τι κάνει, λοιπόν, ο ψαγμένος πολίτης; Απλώς αναζητά ένα έξυπνα σχεδιασμένο αυτοκίνητο με το οποίο να μπορεί να μεταφέρει την οικογένειά του, χωρίς να χρειάζεται να πουληθεί στους τοκογλύφους. Αγοράζει το αυτοκίνητο που καλύπτει τις πραγματικές του ανάγκες, και όχι αυτές που τον έκαναν να πιστεύει ότι έχει οι διαφημίσεις στην τηλεόραση και στα αυτοκινητιστικά περιοδικά. Μήπως έτσι πυροβολώ τα πόδια μου; Δεν είναι η πρώτη φορά. Οι προσεκτικοί αναγνώστες θυμούνται το ερώτημα που έθετα σε αυτές τις σελίδες... «Πώς είναι δυνατόν» έγραφα «να υπάρχει περιοδικό στην Ελλάδα που κυκλοφορεί με... 400 σελίδες, όταν στη μητέρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, τα μεγαλύτερα αυτοκινητιστικά περιοδικά κυκλοφορούν με 240;». Την απάντηση την έδινα... μόνος μου. Στην εικονική πραγματικότητα όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να πωλούνται 12.000 «μερσεντέ» το χρόνο σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε υαλοκαθαριστήρες. Τι έχουμε, λοιπόν, στη χώρα; Την πέμπτη δόση, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, και την ανάπτυξη πριν από τη νέα κατάρρευση.
Οι αγώνες αυτοκινήτου στην... αρχαία Ελλάδα
Στα χρόνια που αναφέρθηκα γίνονταν και αγώνες! Οι μαραθώνιοι των Ράλλυ Ακρόπολις, τα γεμάτα ευγενική ομορφιά ράλλυ του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, οι ιστορικές Αναβάσεις Πάρνηθας, Ριτσώνας, Φιλέρημου και, βέβαια, οι αγώνες Ταχύτητας στα νησιά, στο Τατόι ακόμα και στη... Νέα Σμύρνη! Η Αλλαγή, η Ισχυρή Ελλάδα, ο Εκσυγχρονισμός, η Επανίδρυση του Κράτους και ο... Τέταρτος Δρόμος προς το Σοσιαλισμό, εκτός από τα όνειρα χιλιάδων νέων, σκότωσαν και τους αγώνες. Όμως, η διαδικασία ανέδειξε μια λαμπρή γενιά οδηγών και τεχνικών, που έδωσαν τη ζωή τους για να δημιουργήσουν αγωνιστικά αυτοκίνητα (όπως τη Formula Hellas των 4Τ - δείτε φωτογραφία) μέχρι εξαρτήματα κινητήρων (εκκεντροφόρους, διαφορικά, ακόμα και συστήματα ανάρτησης), αμαξώματα από αλουμίνιο και fiberglass και μοτοσικλέτες με προχωρημένες τεχνολογικά λύσεις. Ήμουν παρών σε όλες τις περιπτώσεις. Έγραφα και παρουσίαζα τη δουλειά τους στα εξώφυλλα των 4Τ, του ΗΧΟΥ & Hi-Fi, της ΠΤΗΣΗΣ, των 2Τροχών και των άλλων... 20 τίτλων που κυκλοφόρησαν από τις παλιές Τεχνικές Εκδόσεις. Σε όλα, σε όλους (και στο γράφοντα) το πολιτικό κατεστημένο «έριξε πόρτα». Κανείς απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους δε στηρίχτηκε από κανένα από τα πινόκιο που υποδύθηκαν τους ρόλους του υπουργού και του πρωθυπουργού, με αποτέλεσμα να τα παρατήσουν αηδιασμένοι. Όλες αυτές τις δεκαετίες το «κράτος» μεγάλωνε, καθώς τα πινόκιο εξαγόραζαν συνειδήσεις για μια θέση στο Δημόσιο και ο ιδιωτικός τομέας εγκατέλειπε τις αρχές των ευγενών επιχειρηματιών (υπήρχαν και τέτοιοι, όσο παράξενο κι αν ακούγεται) και στρεφόταν στη εισαγωγή-πώληση «επώνυμων» προϊόντων που παράγονταν σε χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό. Το τι ραλφ λόρεν, γκαντ, πόλο και λα μαρτίνα πουλήθηκε δε λέγεται. «Τυριά» απ’ τις αθηναϊκές συνοικίες, τις επαρχιακές πόλεις και εκείνες του εξωτερικού απόκτησαν υπόσταση, «γιωταχί» και κοινωνικό status, λαβαίνοντας μέρος στην... αντίσταση εναντίον της χούντας από το Παρίσι σαν σφουγγοκωλάριοι «χαρισματικών» ηγετών και undercover απεσταλμένων του υπερατλαντικού παράγοντα. Εκτός απ’ τα Range Rover, Jaguar και Carrera 4S, τα «τυριά» απόκτησαν και θέση στη σκηνή του ξέκωλου lifestyle. Ο τόπος γέμισε κοχίμπα και σούσι, ρέιμπαν με «τζάμι-καθρέφτης», κουστούμια και πουκάμισα που ράβονταν σε Ιταλούς και Βρετανούς «μετρ». Η απόλυτη σιχαμάρα, η χυδαία πρόκληση απέναντι σε μια χώρα που έπνεε τα λοίσθια.
Κορίτσια, η τρόικα
Συνέπεια της προδοσίας είναι η τρόικα, το «Mνημόνιο» και η Επιτροπεία των Επικυρίαρχων, που, όπως άκουσα, έρχονται στην Ελλάδα για να επιβλέψουν τις αποκρατικοποιήσεις. Ήμαρτον! Τα καθοίκια που την ανάγκασαν να πέσει στα τέσσερα για να τη σοδομίσουν, τα λαμόγια έχουν το θράσος να επιβάλλουν και τη... στάση του πηδήματος! Φέρνω στο νου την παιδική μου ηλικία. Καθισμένα γύρω απ’ το μαγκάλι, τα παιδιά μασουλούσαν κάστανα και χαρούπια και ονειρεύονταν πως, όταν ο πόλεμος τελείωνε, θα γίνονταν ναυτικοί, συμβολαιογράφοι, γιατροί, μηχανικοί αυτοκινήτων. Όταν πάνω από την Αθήνα πέταξαν δύο εγγλέζικα αεριωθούμενα Gloster Meteor και στο «Χασάνι» συγκεντρώθηκαν τα Spitfire και Hurricane της Πολεμικής Αεροπορίας, τα παιδιά ονειρεύονταν ότι θα γίνονταν πιλότοι και μηχανικοί αεροπλάνων. Τα παιδιά που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’40 ακόμη περιμένουν να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα. Όχι πως δε διέπρεψαν στα επαγγέλματα που διάλεξαν, ιδιαίτερα εκείνοι «εκεί, στην ξένη, θεϊκά δεμένοι με την οικουμένη», όπως τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά και αυτοί που έδωσαν τη μάχη στην Ελλάδα. Πολλοί κατάφεραν να ξεπεράσουν τη «νεοελληνική πραγματικότητα», που, με ύπουλους και πλάγιους τρόπους, επέβαλαν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα, και να διακριθούν. Ποιητές, ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, μουσικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ακόμα και... εκδότες διέπρεψαν όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό. Οι άλλοι, οι όχι τόσο δυνατοί, εκείνοι που δε διέθεταν τα απαραίτητα βύσματα, που πολέμησαν τον κατακτητή και είχαν την ατυχία να μη γεννηθούν στην Εκάλη και στο Παλαιό Ψυχικό πήραν των ομματίων τους και έγιναν γκασταρμπάιτερ στα εργοστάσια της Γερμανίας, στα ορυχεία του Βελγίου και στις λάντζες της Αστόρια. Ένα μεγάλο τμήμα χάθηκε στα γκουλάγκ του Στάλιν και στους καταυλισμούς των πολιτικών κρατουμένων στην Ουγγαρία και στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Με το τέλος του Β΄ Π.Π. και του Εμφύλιου ξεκίνησε μια νέα, «μελετημένη» κατοχή με το «Σχέδιο Μάρσαλ», που μόνο στο όνομα διαφέρει από το σημερινό Μνημόνιο! Μια ομάδα αρπακτικών, πρώην δωσίλογων συνεργατών των Γερμανών (και Αμερικανών) πλούτισε σε βαθμό που εξέπληξε ακόμα και το βασιλιά του Μπρουνέι! Με τον πακτωλό των δολαρίων έγιναν μερικές -υγιείς- βιομηχανίες (Izola, Pitsos, ΧΡΩΠΕΙ, Βιομηχανία Ζαχάρεως κτλ.), ακολούθησαν κάποιες άλλες (Pirelli, Opel, Nissan, ΝΑΜΚΟ κτλ.). Και ενώ κάποιοι Έλληνες άρχιζαν να πιστεύουν ότι η χώρα θα έβρισκε τη γαλήνη (και την ανάπτυξη) στην Ευρώπη που ονειρεύτηκαν (μεταξύ άλλων) οι Αντενάουερ, Σουμάν, Μονέ και Γκάσπερι, στην Ελλαδίτσα έγινε... δικτατορία! Τανκς κατέβηκαν στους δρόμους, η χώρα μπήκε στο γύψο, ο τσιμεντόλιθος, τα πλέι ρουμ και τα τουριστικά γυφτο-καταλύματα πήγαν σύννεφο - για να μην αναφερθώ στην πολιτική και την πολιτιστική ζωή, που έπιασε πάτο.
Και ήλθε η Μεταπολίτευση! Αν κάποιος γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει ο όρος, θα με υποχρεώσει ενημερώνοντάς με. Για μένα η μεταπολίτευση ήταν κάτι σαν μια τεράστια κουτάλα που μπήκε στη χύτρα της κοινωνικής σούπας και έβγαλε στην επιφάνεια τα κατακάθια. Από την εποχή του «εθνάρχη» και του «σιδερένιου» μέχρι τη σημερινή του Γοδεφρείγου δεν έγινε απολύτως τίποτα που να συμβάλλει στην «ψαγμένη» ανάπτυξη, σε πράξεις και αποφάσεις που «έβλεπαν» το μέλλον, αντί το περιεχόμενο της κάλπης και της τσέπης των πολιτικών. Η μία μετά την άλλη οι βιομηχανίες κατέρρευσαν από έλλειψη κρατικού σχεδιασμού και επιθέσεις πράσινων και γαλάζιων φρουρών (υπάρχει άραγε χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη ΧΡΩΠΕΙ;). Από κοντά το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», και ο «εθνικά υπερήφανος και ανεξάρτητος λαός» άρχισε να ξεφαντώνει με... δανεικά! Το τι δάνεια πήραν οι έξι Ιππότες της (Ανάποδης) Αποκάλυψης δε λέγεται. Ή μάλλον λέγεται. Το επίσημο είναι 340 δισ., το ανεπίσημο 600, κάποιοι ομιλούν για 1 τρισ., κανείς δε γνωρίζει. Τα δανεικά έκαναν τον υπερήφανο λαό να «ζήσει το μύθο του» ψωνίζοντας χιλιάδες «μερσεντέ 200 κομπρέσορ», πόρσε «καγιέ» και «μπέμπες». Γέμισαν οι δρόμοι και οι ατραποί, οι πλατείες των επαρχιακών πόλεων και των χωριών με «πολυτελή αυτοκίνητα». Η χώρα κατέκτησε την 1η θέση στην Ευρωζώνη σε αριθμό «μερσεντέ» ανά κάτοικο, κάνοντας τους κουτόφραγκους να κοιτάξουν προς τα εδώ. Και να ήταν μόνο τα «μερσεντέ»... Ήταν και οι βίλες στο «νησί των ανέμων». Τα πάρτι των επώνυμων κουράδων του lifestyle. Οι ξαπλώστρες των 3.000 και 4.000 ευρώ το μήνα, το Parasite Beach, τα Καγιέν των εύπορων φλώρων - που παρέσυραν και σκότωναν και δεν πλήρωναν! Κάθε φορά που κάποιος έλεγε ότι η ισχυρή Ελλάδα είναι αντικατοπτρισμός δεχόταν τις επιθέσεις των κομματικών «δημοσιογράφων» και διανοούμενων που παραβρίσκονταν στον «πρωινό καφέ» ή στο «απογευματινό ούζο». Το τι απαισιόδοξο γκρινιάρη με αποκαλούσαν, άνθρωπο που δε βλέπει το μεγαλείο των αποφάσεων του Gollum της Μέσης Γης, του Ραφηνάτου, του Κόμη Δράκουλα (των Λευκών Ορέων) και, τελευταία, του Γοδεφρείγου του Γ΄ δε λέγεται. Τώρα ακούω ότι η τρόικα διέταξε α. συναίνεση, β. απολύσεις, γ. συνταξιοδοτήσεις, δ. κλείσιμο δημόσιων οργανισμών και «πλήρη» πώληση ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, λιμανιών, τυχερών παιχνιδιών, μείωση συντάξεων (των 330 ευρώ), προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να ξανα-αναπτυχθεί, για να αποπληρώσει τα δάνεια που είχε πάρει για να... αναπτυχθεί.
Το κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη!
Έγραφα σε κάποιο Εν Λευκώ το 2004: «... Μια ζωή κυνηγάω κάτι που ποτέ δεν ξεκαθάρισα!». Η διαπίστωση μπορεί να φανεί χρήσιμη στους νεαρούς αναγνώστες -και αναγνώστριες- που αισθάνονται χαμένοι στη μετάφραση. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις στα δώδεκα τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Όπως λέει και το παλιό κλισέ, δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Ας πούμε ότι θέλεις να γίνεις πιλότος της Πολιτικής Αεροπορίας, αλλά οι γονείς δε βοηθάνε. Δοκιμάζεις αρχιτεκτονική, φοιτάς στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης χωρίς να μιλάς «γρι» γαλλικά. Αποτυγχάνεις και αποφασίζεις να σπουδάσεις μηχανικός μηχανολόγος, αλλά η σχέση σου με τη χημεία σε κάνει πάλι να εγκαταλείψεις. Έχοντας φέρει τους γονείς σου στα πρόθυρα της κατάρρευσης και κατά τη διάρκεια σοβαρής υπαρξιακής και επαγγελματικής κρίσης, αποφασίζεις να γίνεις δημοσιογράφος. Για να μπεις, όμως, στο επάγγελμα, πρέπει να περάσεις τις πύλες του Παραδείσου, όπου τη θέση του Αγίου Πέτρου κρατά ο Αρχισυντάκτης και του Θεού ο Διευθυντής Σύνταξης. Τέσσερα χρόνια αναμονής στους διαδρόμους των εφημερίδων, για να καταλάβουν ότι υπάρχεις. Να δίνεις τα χειρόγραφα με άρθρα «για αυτοκίνητα» και, σαν ερωτευμένος Σαίξπηρ, να περιμένεις να κυκλοφορήσει η εφημερίδα, για να τα δεις δημοσιευμένα. Στην πλατεία Ομονοίας, περιμένοντας να κυκλοφορήσει η Μεσημβρινή με το πρώτο «τεστ στο δρόμο» για ένα DKW F102. Με φωτογραφία του αυτοκινήτου μπροστά στο Λευκό Πύργο, για να αποδείξεις ότι πράγματι οδήγησες 1.200 χιλιόμετρα, κάτι που τη δεκαετία του ’60 έμοιαζε κατόρθωμα! Παλιά ονειρευόμουν να αποκτήσω το αυτοκίνητο που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα: τη Ferrari Scaglietti 250 GT. Σύντομα κατάλαβα ότι σκοπός ζωής δεν είναι η αγορά, αλλά η σχεδίαση και η κατασκευή τέτοιων αυτοκινήτων. Έβαλα τα δυνατά μου να πείσω τους νέους να μη γίνουν μεταπράτες, λωποδύτες, έμποροι ουσιών, τσαντάκηδες, πορτιέρηδες σε κλαμπ και «επώνυμοι» γιάπηδες, αλλά δημιουργοί. Πολλοί το κατάφεραν και διαπρέπουν στο εξωτερικό, μιας και κανείς από αυτούς δε βρήκε δουλειά στην Ελλάδα. Και δε βρήκε γιατί η πολιτική και οικονομική ομερτά πούλησε γκλαμουριά και «ασεγιαύριο» και τους έπνιξε στο φραπόγαλο και στη «μερσεντέ» 200. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε ότι «δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις στη βόρεια Ελλάδα θα κατεβάσουν ρολά και χιλιάδες εργαζόμενοι θα μείνουν στο δρόμο». Δεν πρέπει να ανησυχούμε. Η Ισχυρή Ελλάδα είναι μπροστά. Με το νέο Μνημόνιο, με νέο δάνειο, με νέους ΜΚΟ και, το πιο σημαντικό, με τον Ελληνικό Στρατό να εκπαιδεύεται σε «τακτικές ελέγχου όχλου». Φαινόμενα μιας χώρας που σε λίγο καιρό ο λαός της θα είναι μειονότητα στην ίδια του τη χώρα. Ήδη στα Δημοτικά στους έξι μαθητές μόνο ο ένας είναι «Έλληνας». Σε μερικά χρόνια δε θα είναι κανένας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι ότι η προσπάθεια πήγε χαμένη. Πολλοί λένε πως δεν πήγε. Χιλιάδες νέοι έκαναν κάτι διαβάζοντας τους 4Τ, την ΠΤΗΣΗ και τα άλλα μας περιοδικά. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Αν δεν υπήρχαν κι αυτοί, έπρεπε να με διαγράψω απ’ την εικόνα. Όμως, η εποχή μου/μας τελείωσε. Και τζάμπα να ήταν, μου είναι αδύνατο να εμφανιστώ δίπλα στα ξέκωλα της Ψαρούς. Μαζί τελείωσαν και οι εμπειρίες από την οδήγηση εκατοντάδων μοντέλων, η παρακολούθηση και η συμμετοχή σε αγώνες, τα ταξίδια σε (σχεδόν) όλες τις χώρες του πλανήτη, οι επισκέψεις σε κέντρα Ε&Ε.
«... Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Προγραμματιστή, που με έκανε να γνωρίσω τους Φλέτσερ της ζωής μου, τους “αγίους”, που με έμαθαν να ψάχνω και να ψάχνομαι, να αναζητώ, να μη δέχομαι το “όχι” ως απάντηση, να περνώ απέναντι, αλλά και, πάνω και πριν απ’ όλα, να νοιάζομαι... Για να πας καλά στη δουλειά, στη σχέση με τους ανθρώπους, στη ζωή, πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις και να νοιάζεσαι για τον κόσμο γύρω σου. Αν δεν ικανοποιείς κανένα απ’ τα δύο, είσαι αποτυχημένος, μηδενικό...» Γιατί τα γράφω; Γιατί θέλω να πω στους νέους που, ακόμη, διαβάζουν το περιοδικό πόσο σημαντικό είναι να ξέρουν. Από το ποιον πολεμήσαμε το ’40 μέχρι το ποιον πρέπει να πολεμήσουμε τώρα. Αν αυτά που διαβάζετε μοιάζουν με μάθημα, τότε είναι. Γιατί είναι χίλιες φορές πιο γενναίο να διαβάζεις και να μαθαίνεις, από το να αφήνεις να σε κρατούν στην άγνοια, να σε κάνουν όργανο, να σε οδηγούν, αντί να οδηγείς.
Ύστερα από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, μπορεί η λογική που ανάφερα στην αρχή να υποχωρεί στο συναίσθημα, αλλά πιστέψτε με... Τίποτα δεν κάνεις, αν δεν καίγεσαι από πάθος, αν δεν παρασύρεσαι απ’ το όνειρο. Αντί, λοιπόν, να σαλιαρίζω με τα αυτοκίνητα που οδήγησα, προσπαθώ να αναστήσω τις στιγμές που έζησα πετώντας ανεμόπτερα στο Μαίναλο ή στην Πάρνηθα, οδηγώντας F1 στο Πολ Ρικάρ, F40 και F60 στο Φιοράνο, παρακολουθώντας το τελευταίο Targa Florio, οδηγώντας Bugatti στην «ιερή» διαδρομή και τη Mercedes W196 του Φάντζιο στο Χοκενχάιμ. Και όλα αυτά για να δείξω πως ένας πιτσιρικάς που μεγάλωσε στους χωματόδρομους του Νέου Κόσμου, που πήγαινε σχολείο αλλάζοντας τρεις συγκοινωνίες, που έμεινε στην ίδια τάξη, αποβλήθηκε από όλα τα Γυμνάσια της χώρας και τέλειωσε με 11 κατάφερε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Σαράντα-κάτι λοιπόν, με τη χώρα να βρίσκεται στο πιο δύσκολο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της, με το ίδιο να ισχύει για το... συγγραφέα!_ K. K.
Περισσότερο Εν Λευκώ στο www.kavvathas.wordpress.com και όλα τα άρθρα που έγραψα στη ζωή μου στο www.kavathas.gr
Ψέματα
LOVE IS HERE TO STAY...
Οι ειδικοί της επικοινωνίας χρησιμοποιούν τους ίδιους κώδικες με τους σκηνοθέτες των τηλεοπτικών ειδήσεων. Αλλά και οι περισσότεροι από τους σταρ της επικαιρότητας είναι κοινωνοί της απόκρυφης, κωδικοποιημένης γνώσης. Ξεκινώντας από την ανάλυση του ύφους, των καλοδιαλεγμένων λέξεων και των νοημάτων που εμφιλοχωρούν ανάμεσα στις γραμμές, οι ειδικοί δεν παραλείπουν να περιλάβουν στην ανάλυση τον ενδυματολογικό κώδικα και τη γλώσσα του σώματος του πρωταγωνιστή. Για να περάσουν έπειτα στο κοινωνικό impact του γεγονότος.
Στην περίπτωση Στρος Καν οι επικοινωνιολόγοι μίλησαν για «σοκ στην κοινή γνώμη». Προεξόφλησαν το τέλος μιας πολιτικής σταδιοδρομίας, από τη στιγμή που η εικόνα του διευθυντή του ΔΝΤ αξύριστου και με χειροπέδες έκανε το γύρο του κόσμου. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι, ως συνήθως, το γεγονός και οι οδηγίες χρήσης του εκ μέρους του τηλεθεατή εκπορεύονται από το ίδιο μέσο σε συσκευασία πακέτου. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει, αυτοεκπληρούμενη προφητεία, επιτελεστικός λόγος, πείτε το όπως θέλετε. Αυτό που έχει σημασία είναι ο τηλεθεατής να «αποκωδικοποιήσει» το μήνυμα ως προσωπική του εκτίμηση: Πρόκειται για το τέλος του Ντομινίκ Στρος Καν...
Ανεξάρτητα από ταλέντα και ικανότητες, η καριέρα του συνδέθηκε με τη διείσδυση των τεχνικών της οικονομικής εξουσίας στην καθημερινότητά μας, με την καθημερινότητά μας να μετατρέπεται σταδιακά σε μια παρέλαση αριθμών και χρηματιστηριακών όρων. Η θυσία του Ντομινίκ στο βωμό του ανεξέλεγκτου πάθους «αγοράζει χρόνο» παραμονής των ανθρώπων του είδους του στο μιντιακό προσκήνιο, επιδαψιλεύοντάς τους ένα πρόσωπο πιο «ανθρώπινο» από εκείνο του «ψυχρού τεχνοκράτη». Αυτό ακούγεται κατ’ αρχάς οξύμωρο. Και θα ήταν πολύ πιο βολική μια υπόθεση με αυθεντικό συναίσθημα από εκείνη μιας σεξουαλικής επίθεσης. Όμως... οι ροζ διηγήσεις, κύριο πιάτο για κάθε ρεπορτάζ που ξεκινά με γκρο πλαν στο αυλακωμένο από τις κακουχίες πρόσωπο του DSK, έχουν φέρει αποτέλεσμα. Όπως και η μεταχείριση που επεφύλαξε στον επιφανή άνδρα η χώρα του Γκουαντάναμο, των λιντσαρισμάτων και της απονομής δικαιοσύνης από... ενόρκους.
Μήπως δεν ήταν σε όλους αντιπαθής λίγο πιο πριν; Μήπως δεν έχει γίνει, σε κάποιους, κατά τι συμπαθέστερος;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
[email protected]